SIOSTRY W PIEKOSZOWIE
Dnia 18 sierpnia 2016 r. minęło 40 lat od przybycia do Piekoszowa Sióstr Szkolnych de Notre Dame i rozpoczęcia przez nie służby w kościele parafialnym – Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia. Siostry zamieszkały w domu parafialnym i podjęły katechizację w Piekoszowie i okolicznych miejscowościach, troskę o zdobienie ołtarzy, o czystość ołtarzy, prezbiterium i zakrystii oraz bielizny kościelnej. Organizowały obozy wędrowne, ogniska, pielgrzymki, rekolekcje, religijny wypoczynek dla dzieci z rodzin ubogich, rajdy. Prowadziły Rycerstwo Niepokalanej oraz Eucharystyczny Ruch Młodych, scholę i krąg biblijny.
Obecnie siostry katechizują w szkole, prowadzą grupy dziecięce Rycerstwo Niepokalanej, scholę i spotkania dla młodzieży żeńskiej. Przygotowują jasełka, inscenizacje oraz ogniska i wyjazdy dla dzieci i młodzieży.
NASZE SIOSTRY
s. Przełożona s. M. Jana Wojtarowicz SSND
Przełożona domu sióstr w Piekoszowie. Zakrystianka piekoszowskiego sanktuarium. Nasza zakrystianka ciągle w nieustannej akcji układania kwiatów i dekorowania naszego sanktuarium. Siostra Jana niezwykle radosna i uśmiechnięta – „może niska wzrostem ale niesamowicie wielka duchem”. Zapracowana jak mrówka. Imieniny obchodzi 24 czerwca.
M. Tarcyzja Chmura SSND
Dzielnie czuwa nad codziennym życiem piekoszowskiej wspólnoty. Bardzo dobrze gotuje i z wieloma parafianami współpracuje. Imieniny obchodzi 15 sierpnia.
s. M. Enryka Kopeć SSND
Emerytowana katechetka. To pogodny duszek. Nie skrzywdzi nawet muszki. Prowadzi dziecięce Rycerstwo Niepokalanej oraz grupę do Sakramentu Bierzmowania. Sekretem s. Enryki jest dar wypiekania wspaniałych słodkości. Imieniny obchodzi 19 stycznia.
s. M. Kamila Stolarczyk SSND
Realizuje swoje powołanie na wielu płaszczyznach duszpasterskiej posługi: katechetki w szkole podstawowej, gitarzystki w dziecięcej scholi. Zawsze wesoła i zorganizowana – gotowa do działania. Imieniny obchodzi 31 maja.
Kontakt
e-mail: [email protected]
e-mail: [email protected]
www: www.ssnd.pl
Międzynarodowe Zgromadzenie –
Siostry Szkolne de Notre Dame
Nasza 4-osobowa wspólnota sióstr jest mała cząstką międzynarodowego Zgromadzenia Sióstr Szkolnych de Notre Dame, o regule św. Augustyna, które wyrosło z pilnej potrzeby kształcenia i wychowywania młodzieży żeńskiej. Po Rewolucji Francuskiej zamknięto w Europie zachodniej większość szkół katolickich, szczególnie prowadzonych przez zgromadzenia zakonne. Założycielka, Maria Teresa od Jezusa (ogłoszona błogosławioną przez Ojca Świętego Jana Pawła II w 1985 r., uczennica takiej właśnie szkoły Sióstr Kanoniczek de Notre Dame św. Augustyna), zachęcana i wspierana przez biskupa Michała Wittmanna założyła Zgromadzenie w 1833 r., w Neunburgu w Bawarii, wskrzeszając system szkół katolickich i podejmując charyzmat Zakonu Kanoniczek de Notre Dame dla swej wspólnoty zakonnej. Powstało dla kontynuowania pracy nauczycielsko-wychowawczej wśród młodzieży żeńskiej prowadzonej od 1598 r. przez Zakon Kanoniczek Regularnych św. Augustyna de Notre Dame, którego ostatni klasztor na terenie Bawarii został zlikwidowany w wyniku sekularyzacji w 1809 r.
Rozwijające się prężnie nowe zgromadzenie nauczycielsko-wychowawcze od 1847 r. zaczęło swą działalność w Ameryce Północnej, a w następnych latach również w wielu krajach Europy. W 1851 r. otwarto dom we Wrocławiu, a następnie w innych miejscowościach na Śląsku tak, że w 1855 r. powstała prowincja śląska z domem prowincjalnym we Wrocławiu. Wikariat polski utworzony w 1924 r. z domem głównym we Lwowie, w którym na prośbę ks. abpa Józefa Bilczewskiego siostry prowadziły swą działalność od 1904 r., w 1934 r. został podniesiony do rangi prowincji polskiej.
Siostry pracują w ponad 30 krajach świata: Europie, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Ameryce Środkowej, Azji i Oceanii oraz Afryce. Na całym świecie jest ponad 3.000 Sióstr Szkolnych de Notre Dame, z tego w Polsce około 200 sióstr. Najważniejszy dom zgromadzenia tzw. generalny znajduje się w Rzymie.
Polska prowincja Zgromadzenia
W odpowiedzi na potrzeby społeczne oraz wezwania Kościoła katolickiego w okresie międzywojennym siostry prowincji polskiej prowadziły różnego rodzaju szkoły i zakłady wychowawcze jak: 2 sierocińce, 10 przedszkoli, 6 szkół podstawowych, 2 szkoły gospodarcze, 1 seminarium dla wychowawczyń przedszkoli, 2 gimnazja i licea, 6 internatów. Ponadto siostry prowadziły kursy gospodarcze i prywatne lekcje języków obcych, kuchnię studencką, dożywianie dzieci (bezpłatne), organizacje młodzieżowe. Organizowały również imprezy, przedstawienia religijne i patriotyczne. Troszczyły się także o wystrój kościołów parafialnych i czystość paramentów liturgicznych.
W czasie okupacji działalność nauczycielsko-wychowawcza była siostrom zakazana. Siostry indywidualnie podejmowały nauczanie religii i innych przedmiotów, jednak w bardzo ograniczonym zasięgu. Zasadniczo odpowiadały na potrzeby chwili. Udzielały pomocy uchodźcom, starcom i Żydom. Poza tym podejmowały narzucane im prace w szpitalach wojskowych, a także prace dla różnych grup dzieci zwożonych do budynków zgromadzenia. W celu zdobycia środków do życia prowadziły kuchnie, obsługiwały kościoły i wykonywały różne inne prace. W okresie wojny siostry prowincji polskiej trafiały do domów prowincji śląskiej oraz innych prowincji zgromadzenia i podejmowały tam pracę.
W wyniku działań wojennych oraz rządów okupantów siostry prowincji polskiej, utraciwszy bezpowrotnie wszystkie domy na Kresach Wschodnich, rozpoczęły w 1945 r. organizację prowincji polskiej na Ziemiach Odzyskanych w budynkach (znacznie zniszczonych na skutek działań wojennych) byłej prowincji śląskiej. Ze stanu przedwojennego prowincji polskiej pozostały jedynie 2 domy w diecezji katowickiej. Od 1946 r. siedzibą zarządu prowincji jest budynek zgromadzenia w Opolu.
Powojenne decyzje władz państwowych spowodowały, że działalność nauczycielsko-wychowawcza w szkołach nie została przez siostry podjęta, a nowe dziedziny pracy wychowawczo-opiekuńczej, administracyjnej w urzędach kościelnych i duszpasterskiej przy parafiach wymagały zdobywania dodatkowych kwalifikacji. Za jedno z podstawowych zadań siostry uznały działalność wychowawczo-nauczającą pozaszkolną oraz repolonizację na terenie Ziem Odzyskanych, i to zarówno w prowadzonych przez siebie przedszkolach i domach dziecka, jak i na kursach prowadzonych dla młodzieży i dorosłych w wielu domach i placówkach prowincji polskiej. Władze komunistyczne nie pozwoliły siostrom na prowadzenie szkół zakonnych, dlatego Siostry podjęły służbę przy parafiach jako katechetki, zakrystianki, organistki oraz prowadziły domy dla niepełnosprawnych dzieci.
Po upadku komunizmu na terenie Polski siostry prowadzą 4 przedszkola, 4 internaty, 2 domy dla niepełnosprawnych dzieci oraz 1 dom dziecka.
Charyzmat
Założycielka zgromadzenia bł. Maria Teresa od Jezusa była przekonana, iż wszelka odnowa i przemiana społeczeństwa zaczyna się od przemiany poszczególnego człowieka; ten zaś rozwija się w dobrej rodzinie chrześcijańskiej. Wierzyła też, że „tam gdzie Bóg ma miejsce w sercu matki, ma mieszkanie w całym domu”. Od początku swej działalności kładła więc nacisk i skupiała wysiłki Zgromadzenia na kształceniu i chrześcijańskim wychowaniu młodzieży żeńskiej.
Zgromadzenie Sióstr Szkolnych de Notre Dame charakteryzują takie cechy jak: maryjność, duch eucharystyczny, życie we wspólnocie, troska o jedność, ubóstwo, wychowanie i nauczanie jako służba apostolska. W odróżnieniu od Kanoniczek Regularnych de Notre Dame siostry służyły w małych miasteczkach i wioskach, wśród ubogich rodzin, gdzie nie było możliwości powstania autonomicznych dużych klasztorów sióstr ze ścisłą klauzurą. Siostry żyły przeważnie w małych wspólnotach i podejmowały pracę w szkołach, przedszkolach, sierocińcach. Stały się pionierkami w rozwoju XIX-wiecznego systemu nauczania szkolnego. Zgromadzeniem kieruje zarząd centralny z przełożoną generalną i jej asystentkami.
Wysiłek wychowywania na rzecz jedności cechuje życie i działanie każdej z nas. Wychowanie rozumiemy jako „uzdalnianie ludzi, by mogli osiągnąć pełnie swych możliwości jako osoby stworzone przez Boga na Jego Obraz i Podobieństwo, oraz pomaganie im, by wykorzystywali swe zdolności dla budowania świata sprawiedliwego i bardziej ludzkiego” (por. Konstytucja nr 22). Wychowujemy przede wszystkim przez to, kim jesteśmy jako osoby. Stad każda z nas, niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy, staje się wychowawczynią – także wtedy, gdy jest chora i niezdolna już do pracy. Siłę zaś do każdej służby czerpiemy z życia wspólnotowego, kształtowanego wokół Eucharystii i realizowanego w duchu ubóstwa tj. zawierzenia Bogu i pozostawania do dyspozycji Boga.
Zgromadzenie Sióstr Szkolnych de Notre Dame jest poświęcone Maryi. Nasza maryjność w każdym aspekcie życia bierze swoje natchnienie ze słów Matki Jezusa: „Zróbcie wszystko, cokolwiek (Jezus) wam powie” (J 2,5). Swoja postawę maryjną rozumiemy jako: wsłuchiwanie się w objawiającego się Boga, wspólnotowe szukanie Woli Bożej oraz kształtowanie odpowiedzi w duchu czasów, podejmowanie służby wychowania zwłaszcza wobec naglących i niezaspokojonych potrzeb człowieka. Tak czynimy od początku istnienia Zgromadzenia.