Nauczanie św. Jana Pawła II ukazujące wyjątkową rolę, jaką pełniła w dziele zbawienia Matka Boża stało się zasadniczą inspiracją podczas tworzenia projektu monstrancji nawiązującej do wizerunku Najświętszej Maryi Panny.

Szczególnie ważne w tym względzie są papieskie encykliki „Redeptoris  Mater” i „Ecclesia de Eucharistia”, jak również świadectwo życia św. Maksymiliana, który w swojej posłudze kapłańskiej zdobywał świat dla Chrystusa przez Niepokalaną.

To właśnie Jej postać z otwartymi dłońmi, skierowanymi ku nam w geście zaproszenia do trwania przy Najświętszym Sakramencie, stanowi centralną część monstrancji. Eucharystyczny Chrystus znalazł swe miejsce pod sercem Maryi w dużej rozświetlonej hostii, ukazującej się spod rozchylonych szat Niepokalanej. Matka Boża jest tutaj bramą prowadzącą do Chrystusa, która nie przesłania blasku Jego miłości, ale ku niej prowadzi.   

Jest pełna łaski, napełniona Duchem Świętym, rozświetlona światłem Eucharystii, bo to On jest najjaśniejszym punktem monstrancji. Rozchodzące się zeń światło wypełnia Niepokalaną, a przez Nią rozlewa się na adorujących . W tym obrazie Maryi w sposób szczególny możemy dostrzec  pełną łaski pośredniczkę darów Boga.  

Papież Jan Paweł II mówił o Marii jako pierwszym w historii tabernakulum.  Bowiem Ona przyniosła pod swoim sercem do św. Elżbiety Syna Bożego , który pozwolił adorować się Matce Jana Chrzciciela. W swojej eucharystycznej encyklice Jan Paweł II mówi o związku Maryi z Najświętszym Sakramentem i z Mszą świętą.  Nazywa Ją „Niewiastą Eucharystii”. Pisze, że Maryja mogła bardzo przeżywać słowa konsekracji wypowiadane przez apostołów, bowiem to Ciało ofiarowane na Ołtarzu krzyża i w sposób sakramentalny na naszych oczach,  jest tym samym Ciałem, które Ona poczęła.

– „Przyjmowanie Eucharystii musiało oznaczać dla Maryi niejako powtórne przyjęcie w Jej łonie Serca , które biło rytmem Jej serca” ( EdE 56 ). Właśnie te słowa naszego świętego Papieża znalazły swe odzwierciedlenie w projekcie monstrancji. Wokół Najświętszego Sakramentu znajduje się różaniec, jako znak od Maryi, że przez tę modlitwę w najprostszy sposób możemy dotrzeć  do Jej Syna.

Postać Najświętszej Maryi Panny wykonana została ze srebra starymi technikami złotniczymi zaś otaczam Ją złocony, ażurowy nimb. W nim odnajdujemy motyw lilii będących symbolem czystości i odnoszących się bezpośrednio do Jej Niepokalanego Poczęcia.  Tworzy on wraz z zakutymi w nim cyrkoniami, świetlistą niemal nie materialną poświatę, podobną tej w której zawsze ukazywała się Maryja, podczas objawień w Lourdes , Guadelupe i Fatimie. Na zewnętrznej krawędzi  nimbu dostrzec możemy 12 kamieni o nieregularnym kształcie  nawiązujących do 12 gwiazd z apokaliptycznej wizji św. Jana. Są to rzeczywiste gwiazdy –  12 meteorytów znalezionych w różnych częściach świata.  Meteoryty żelazne umieszczone w monstrancji stanowią serca komet.  W podstawie monstrancji, u stup Maryi znajduje się złocony półksiężyc  nawiązujący do słów św. Jana „ Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.” Całość kompozycji mierzy około 100 cm wysokości.

Pacę nad tą monstrancją, podobnie jak przy innych realizacjach wychodzących z naszej pracowni, można porównać do pisania ikon. Zanim przystąpimy do realizacji, poprzedzona jest ona modlitwą, rozważaniem, dyskusją w naszym zespole projektowo – wykonawczym nad egzegezą i treścią jaka ma z niej płynąć. Jest w tym działaniu odniesienie do tego, co św. Jan Paweł II napisał w „Liście do artystów”, że: „Kościół potrzebuje sztuki, a sztuka musi sprawiać, aby rzeczywistość duchowa niewidzialna, Boża, stawała się postrzegalna, a nawet pociągająca”. Musi zatem wyrażać to, co samo w sobie jest niewyrażalne, przedkładając na język barw i kształtów, by pokazać to, czego nie da się w sposób prosty opisać i objąć umysłem.

Tak pojęta rola sztuki pozwala, by miejsce wystawienie Najświętszego Sakramentu swoim pięknem pomagało wiernym dostrzegać piękno samego Boga. Piękno pomaga w modlitwie, bo Bóg jest piękny.  Wszystko co stworzył jest nie tylko dobre, ale i piękne. Jeśli tworzymy sztukę to musi być ona piękna ponieważ  pomaga ono w zjednoczeniu z Bogiem. Piękno nie jest jakimś subiektywnym wrażeniem, jak by tego chciał świat współczesny. Jest obiektywnym dobrem, przymiotem Boga, ucieleśnieniem Miłości, która niekiedy w subtelny, niemal pozazmysłowy sposób dotyka strun naszej duszy i otwiera serce na Boże działanie.

Jan Paweł II zwracał również uwagę na to, że Niepokalana – znaczy Piękna.  

Nauczał nas, że piękno ma naturę duchową oraz tego, że jest wyłączną własnością Dziewicy z Nazaretu. To z tego powodu stała się Ona źródłem zachwytu, wzbudzającym nowe siły u ludzi, nową motywacje życia, pracę nad sobą, walkę ze złem i grzechem, zachęcając do codziennego zmartwychwstania. Piękno jest ucieleśnieniem miłości, źródłem zachęty do wysiłku i twórczych zmagań o lepszy kształt życia.

Kamil Drapikowski

Tulejka wotywna jest szczególnym materialnym znakiem więzi duchowej z Chrystusem i Jego Matką, a jednocześnie aktem zawierzenia i oddania siebie, rodziny, bądź bliskiej osoby Panu Bogu. Jest to indywidualny wymiar osobistego oddania, które jednocześnie jest duchowym zobowiązaniem do systematycznego trwania na modlitwie w intencjach zawartych w symbolicznej tulejce.

Można to odnieść do wydarzeń z historii Polski, kiedy to w duchu odpowiedzialności za Naród: król Jak Kazimierz, kardynał August Hlond czy Jan Paweł II zawierzali Polskę i Polaków Chrystusowi przez wstawiennictwo Matki Bożej.

Zawierzenia te, odpowiednio zabezpieczone w tulejkach umieszczone są wewnątrz ołtarza adoracji, który realizowany jest dzięki inicjatywie i wsparciu materialnemu wspólnoty wiernych.  Są one również swoistą cegiełką umożliwiającą wykonanie tego dzieła.

Linia oddzielająca pokój od wojny przechodzi przez ludzkie serce.

Misją Stowarzyszenia „Comunità Regina della Pace”, założonego w 2008 roku, jest apostolstwo adoracji Najświętszego Sakramentu w intencji pokoju. Inspiracją do podjęcia tej inicjatywy były liczne wezwania Matki Bożej do troski o pokój, a także pragnienie wypełnienia duchowego testamentu św. Jana Pawła II oraz słowa wypowiedziane przez Ojca Świętego Benedykta XVI w dniu 1 stycznia 2007 r. w Orędziu na Światowy Dzień Pokoju: „Pragnę (…), aby każdy chrześcijanin poczuł, że jego zadaniem jest być niezmordowanym budowniczym pokoju”.

Realizacja tej inicjatywy dokonuje się przez dzieło „12 Gwiazd w Kornie Maryi Królowej Pokoju”. Polega ono na utworzeniu dwunastu miejsc adoracji Najświętszego Sakramentu na wszystkich kontynentach, jako „Światowych Centrów Modlitwy o Pokój”, aby łańcuchem tej modlitwy objąć całą ziemię. Mają być to zarówno miejsca, które zostały szczególnie dotknięte skutkami nienawiści do Boga i człowieka, jak i takie, gdzie ludzie pragnąc pokoju i pojednania, poszukują ich prawdziwego źródła, którym jest Chrystus.

Pierwszym miejscem, gdzie zainaugurowane zostało dzieło “12 Gwiazd…” była Jerozolima, gdzie w kaplicy IV Stacji Drogi Krzyżowej umieszczony został ołtarz “Tryptyk Jerozolimski”. Inauguracja modlitwy o pokój przed wystawionym tam Eucharystycznym Jezusem, rozpoczęła się w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego 25 marca 2009 roku. W 2016 roku, przy współpracy z Kustodią Ziemi Świętej, „Gwiazda” została przeniesiona do Kościoła Groty Mlecznej w Betlejem.

Przez minione lata, powstawały kolejne Światowe Centra Modlitwy o Pokój, w takich miejscach jak:

• Sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju w Oziornoje (Kazachstan);
• Kościół św. Jakuba w Medjugorie (Bośnia-Hercegowina);
• Kibeho Sanktuarium Matki Bożej w Rwandzie
• Bazylika Matki Bożej Pokoju w Yamoussoukro (Wybrzeże Kości Słoniowej);
• Sanktuarium św. Jana w Dagupan (Filipiny);
• Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej w Namyang (Korea Południowa);
• Sanktuarium Matki Bożej Niepokalanej w Niepokalanowie (Polska).

Materialnym znakiem tego duchowego dzieła są Ołtarze Adoracji Najświętszego Sakramentu. Powstają one w Polsce w pracowni „Drapikowski Studio” i zawierają charakterystyczną symbolikę ikonograficzną podkreślającą duchowość danego miejsca. Chodzi bowiem o to, aby prace te, przez piękno będące jednym z przymiotów Boga, uwrażliwiały serce człowieka na działanie Bożej Łaski.

– „Kościół potrzebuje sztuki, a sztuka musi sprawiać aby rzeczywistość duchowa niewidzialna, Boża, stawała się postrzegalna i pociągająca” – pisał św. Jan Paweł II w „Liście do artystów”.

Choć Chrystus jest zawsze ten sam czy to w prostej drewnianej monstrancji, czy w pięknym ołtarzu adoracji, jednak samo miejsce wystawienia Najświętszego Sakramentu powinno być godne, wręcz wprowadzać w zachwyt. Piękno pomaga w modlitwie, bo Bóg jest piękny, a wszystko co stworzył jest nie tylko dobre, ale i piękne. Piękno nie jest jakimś subiektywnym wrażeniem, jak by tego chciał świat współczesny. Jest obiektywnym dobrem, przymiotem Boga, ucieleśnieniem Miłości, która niekiedy w subtelny, niemal pozazmysłowy sposób, dotyka strun naszej duszy i otwiera serce na działanie łaski.

Można powiedzieć, że ołtarze adoracji pisane są jak Ikona, gdyż są owocem pracy i modlitwy naszego zespołu. Elementem łączącym je jest monstrancja nawiązująca do wizerunku Najświętszej Maryi Panny.

Św. Jan Paweł II w swojej eucharystycznej encyklice wskazał na szczególny związek Matki Bożej z Najświętszym Sakramentem nazywając Ją „Niewiastą Eucharystii”, pierwszym w historii tabernakulum.

 Powierzając się Maryi Królowej Pokoju wraz z Nią pragniemy pozostać w komunii z Jezusem, ponieważ owocem tego jest pokój.

Istotnym elementem naszego działania są peregrynacje poszczególnych ołtarzy po parafiach i ośrodkach duszpasterskich w Polsce i w Europie, aby pragnienie adoracji zaszczepić w jak najliczniejszej grupie wiernych. Chodzi o to, aby do miejsc przeznaczenia dotarł nie przedmiot, lecz symboliczne naczynie wypełnione modlitwą.

Każdy z ołtarzy na początku drogi peregrynacyjnej był pobłogosławiony w Watykanie przez Ojca  Świętego (Benedykta XVI i papieża Franciszka ). Za każdym razem Papież udzielał specjalnego błogosławieństwa dla działalności, które podjęło i realizuje Stowarzyszenie „Comunità Regina della Pace”.

Równolegle z misją “12 Gwiazd w Koronie Maryi Królowej Pokoju”, prowadzone jest dzieło: „Gwiazdy na Płaszczu Matki Bożej”. Ma ono ten sam cel, aby czerpać pokój z samego źródła, którym jest Eucharystyczny Chrystus. W tym wypadku liczba powoływanych miejsc adoracji Najświętszego Sakramentu, w modlitewnej łączności ze „Światowymi Centrami Modlitwy o Pokój”, jest nieograniczona.

W ramach tego projektu powstało już kilkadziesiąt takich „Gwiazd”. Aktywność ta pozwoliła na powołanie ruchu społecznego Apostołów Pokoju, liczącego już kilkaset osób.

Najważniejszym celem działania stowarzyszenia „Comunità Regina della Pace”, jak i naszej twórczości, jest zbliżenie człowieka do Boga, aby Go na nowo odkrył w Najświętszym Sakramencie, prawdziwie uwierzył i szczerze uwielbił.

Zapraszamy zatem wiernych do osobistego przyłączenia się poprzez modlitwę przed Chrystusem Eucharystycznym, przed żywym Bogiem, z wiarą i zaangażowaniem, gdyż taka modlitwa jest zdolna przenosić góry i zmieniać bieg wydarzeń. Rzeczą niezmiernie istotną jest, aby ten fakt przypominać ludziom na całym świecie.

W odpowiedzi na wezwania Matki Bożej, tytułowanej w Kibeho „Matką Słowa”, a zarazem wypełniając duchowe dziedzictwo nauczania św. Jana Pawła II, ogarnijmy świat naszą modlitwą.

Prawdziwy pokój jest wartością zdobywaną nie przez siłę militarną, polityczną czy ekonomiczną, ale na kolanach.